Sunday, December 26, 2010

http://www.lankaenews.com/Sinhala/news.php?id=15732

Monday, December 20, 2010

උගුරේ පිළිකාවක් නිසා අසරණ වුණු ජගත්ට පිහිටවෙමු

ජීවිතේ ගෙනයන්න මේ මහ පොළවත් එක්ක හරි හරියට අපි හැප්පෙනවා. රැයක් දවාලක් නැතුව අව්වක් වැස්සක් නින්දක් නැතිව අපි යන්නේ අපිවම ජීවත් කරවන්න පාරක් හොයාගෙන.

ඔව්, කෙනකුට ඒක සිහිනයක් වෙන්නත් පුළුවන්. හැබැයි තවත් කෙනකුගේ ඒ හීන හැබෑ වෙන්නත් පුළුවන්. පස්කම් සැප විඳිද්දී තවත් සමහරු අන්ත අසරණව දුගීව ඉන්නෙත් ඒ නිසාමයි.

ඒක තමයි ලෝකෙ හැටි. හදවතක වේදනාව තීරුව ඔබට විවර කළ දා පටන් ජීවත්වෙන්න මිනිසුන් කරන අරගලය වගේ ම ලැබූ ජීවිතේ ගෙන යන්න ඇති තරම් මිනිසුන් දුක් විඳින විදිහ අපි දැක්කා.

එවැනි මිනිසුන්ට හැකි අයුරින් සරණක් වෙන්න අපි මේ තීරුව ඔබ වෙනුවෙන් වෙන් කළේ.

අපි හැමෝම මහන්සි වෙනවා. ඒකට රේඛාවක් ගහලා සීමාවක් වෙන් කරන්න බැහැ. ඒ මහන්සියේ ප්‍රතිඵල නිසයි අද අපි ගෙයක් දොරක් දරු මල්ලන් හදාගෙන ජීවිතය ගෙනයන්නේ. අන්න එවැනි මිනිසුන් අතර දිරිය මිනිසකු විදිහටයි අපිට ජගත් මුණ ගැහෙන්නේ.

ආරංගාව, හොරම්පැල්ල, මිනුවන්ගොඩ පදිංචි ජගත් ප්‍රසන්න කලකට ඉහත දිරියෙන් මහන්සියෙන් හරි හම්බ කරපු අපේ කාලයේ සැබෑ පියෙක්. රැකියාවක් විදිහට සති පොළක් ගාණේ යමින් වෙළෙඳාමෙහි යෙදුන ජගත් කාටත් අත නොපා ජීවත් වෙන්න මහන්සි ගත්තා. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ තම බිරියට වගේ ම දරු දෙදෙනාටත්, ගමේ ගොඩේ කාහටත් ශක්තියක් වෙන්න පුළුවන් වුණ එකයි.

පොළක වෙළෙඳාම් කරන එක ලෙහෙසි පහසු දෙයක් නෙමෙයි කියලා ඔබ දන්නවා. උගුර ලේ රහ වෙනකම් කෑ ගසමින් තම සන්තකේ ඇති සියල්ල විකුණා එදා වේල සරිකරගන්න මේ මිනිසුන් විඳින්නේ අපමණ දුකක්. ඒ බව දන්නේ එහි වේදනාව දැනෙන්නෙත් මේ මිනිසුන්ට විතරමයි.

ජගත් ප්‍රසන්න මේ විදිහට සති පොළක් ගාණේ යමින් ජීවත් වෙන්න උගුර ලේ රහ වෙනකම් කෑගැහැව්වා. ඒත් ඒ මහන්සිය ජගත්ට නොදැනුණේ කෙසේ හෝ ඒ කෑගැසීමේ ප්‍රතිඵලය ඔහු සවස් භාගය වනවිට විඳපු නිසයි. අතට ලැබුණු සොච්චම් මුදලෙන් දරුවන්ගේ බඩ කට පිරෙන්න ඔහු බඩු මල්ලක්ම ගෙදරට ගෙන යන්නත් අමතක කළේ නැහැ.

අපි හැමෝම නැහෙන්නේ ජීවත්වෙන්න නේද? පියකු විදිහට ජගත්ගෙන් යැපෙන්න කීප දෙනෙක් ම බලා ඉන්නවා. ඒත් කාටත් හොරා අඳුරු සෙවණැල්ලක් නිසොල්මනේ ම ජගත් මතට පතිත වෙන්න ගත්තේ යාන්තමට ඔළුව උස්සන්න පටන් ගත් මොහොතෙමයි.

“මං කළේ පොළේ රස්සාව. හැම සති පොළක් ගාණේ ම මම ගියා. ඔය අතරේ තමයි මගේ උගුරේ බැරැන්ඩි ගතියක් ඇති වුණේ. මම හිතුවේ දවස තිස්සෙම කෑගහගෙන බඩු විකුණන හින්දා කියලයි. ඒත් අඩුවක් වුණේ නැති හන්දා මම බෙහෙත් ගත්තා.

ඒ බෙහෙත් වලටත් අඩු වුණේ් නැහැ. පස්සේ මම රාගම මහා ඉස්පිරිතාලෙට ගියා. එතැන දී මගේ සෙම් ගතිය වැඩි නිසා මෙහෙම වෙනවා කියලයි දැනගත්තේ.

ඔය අතරෙදි මහත්තයෝ මගේ බෙල්ලේ කුඩා ගැටිත්තක් මතුවෙන්න ගත්තා. ආපසු මම රාගමට ඇවිල්ලා ඒ ගැන දොස්තර මහත්තුරුන්ට පෙන්නුවා.

එහිදී ඒ බෙල්ලෙ ගැටිත්තෙන් කෑල්ලක් අරගෙන පරීක්ෂා කරලා බලලා කිව්වේ මගේ තයිරොයිඩ් ග්‍රන්ථියේ පිළිකාවක් හටගෙන කියලයි. ඒක දැනගත්තාට පස්සේ මගේ ආත්මෙම කඩා වැටුණා කියලයි මට හිතුණේ.

රාගම රෝහලෙන් ලැබුණු නිර්දේශයක් සමඟ ජගත් අවසානයේ නවතින්නේ මහරගම පිළිකා රෝහලෙයි. ඉන් පස්සේ මෙතුවක් කල් මහන්සියෙන් ගොඩනඟාගත් සියල්ලට සමුදෙන්න ජගත්ට සිද්ධ වුණා.

“මට මාසයක් විතර පිළිකා රෝහලේ ඉන්න වුණා. ඉන්ද්‍රාණි අමරසේන වෛද්‍යතුමිය තමයි මාව පරීක්ෂා කළේ. අවසානයේදී මගේ බෙල්ල වටේටම මේ සැත්කම කරලා කරන්ට් එක ඇල්ලුවා. එතැනින් පස්සේ කිසිම දෙයක් මට කරගන්න බැරිව ගියා මහත්තයෝ.”

කාටත් අතනොපා තමන්ගේ මහන්සියෙන් ජීවත් වුණ ජගත්ට මෙතුවක් කාලයක් සියල්ල හැරදා මුනිවත රකින්නට සිද්ධ වුණා. මින් පසු ඔහුට කතා බහ කරන්න පවා නොහැකි වුණා. කාටත් කරදරයක් නොවී නිදහසේ තම පවුල ජීවත් කරවූ ජගත්ට ඉන්පසු හැමෝගේම සවිය ශක්තිය ලබාගන්නට සිද්ධ වුණා.

“මට කතා කරන්න බැරිව මාස අටක් විතර හිටියා. ඒ අතරේ පුතාලා මගෙන් අහන දේවල්වලට මට උත්තර දීගන්න බැරිව මගේ ඇස්වලට කඳුළු පිරුණු වාර අනන්තයි. මහත්තයෝ මම කුරා කූඹියෙකුටවත් වරදක් කළ කෙනෙක් නෙවෙයි.

පස්සේ හෙමිහිට කටහඬ පිටවෙන්න ගත්තා. මම ගොඩක් අසරණ වුණේ මේ ලෙඩේට බෙහෙත් ගන්න ලොකු මුදලක් හොයාගන්න ඕන වුණ නිසයි. අයඩින් අඩංගු බෙහෙත් ගන්න ලක්ෂ එක හමාරකට වැඩිය මට හොයාගන්න ඕන වුණා. මේ වෙනකොට මම මහන්සියෙන් හොයාගෙන තිබුණ හැමදේම මේ පිළිකාව වෙනුවෙන් කැප කරලා අවසානයි.

ඔබ අපි වගේ ම ජීවත් වෙන්න ජගත් නොගත් මහන්සියක් නැහැ. ඒ වගේ ම සිය බිරියත් දරු දෙදෙනාත් ජීවත් කරන්න ඔවුන්ගේ අනාගතයට සවියක් වෙන්න ජගත් ජීවිතෙත් එක්කම පොර බැඳුවා.

ඒත් ඒ ඔහු සොයාගත් සියල්ල අද ඔහුගේ ම ජීවිතේ ජීවත් කරන්න කැප කරන්න සිද්ධ වෙලා. මේ වෙනකොට අන්ත අසරණ තත්ත්වයකට ජගත්ගේ පවුලම ඇදගෙන වැටිලා.

“මට මගේ බෙල්ල කොහාටවත් හරවන්න බැහැ දැන්. බෙහෙත් වලටම සල්ලි හොයාගන්න අපි සන්තකේ තිබුණු හැමදේම විකුණුවා මහත්තයෝ. දැන් තියෙන්නේ මේ බාගෙට හදාගත්ත ගේ පොඩ්ඩයි. මේ මිදුල කෑල්ලයි විතරයි.

අද මට කිසිම විදිහකින් මහන්සි වෙන්න එපා කියලයි. දොස්තර මහත්තුරු කියන්නේ. මගේ බිරියට තමයි දැන් සියලු දේම කරන්න වෙලා තියෙන්නේ. එයා අපිව ජීවත් කරන්න දැන් මුරුක්කු හදලා කඩවලට දානවා.

ඒත් එයාගේ දකුණු අත මේ වෙනකොටත් ඉඳිමිලා හිරිවැටිලා තියෙන්නේ. ඒක පරීක්ෂා කළ දොස්තර මහත්තුරු කියන්නේ වළලුකර ළඟින් සැත්කමක් කරන්න ඕන කියලයි.

මුල ඉඳන් ම දුක් විඳපු නිසා මට ජීවිතේ ගැන අවබෝධයක් තියෙනවා මහත්තයෝ.

ඒත් මට දුක මගේ බිරිය දරුවෝ දෙන්නයි ගැන. දරුවන් ස්කෝලේ යවලා ලොකු මහත් කරන්න ලොකු හීනයක් මා ළ¼ඟ තිබුණේ. ඒත් අද වෙනකොට මගේ බෙහෙත්වලට ලොකු මුදලක් හොයාගන්න ඕන. ඒක එහෙම හොයාගන්න බැරිව දැන් ගොඩක් අසරණ වෙලා අපි ඉන්නේ. ඒකයි මහත්තයලාගේ පත්තරේට මේක කියන්න හිතුවේ.”

ජගත් මහන්සියෙන් උපයපු සියලු දේ තමන්ගේ දරුණු පිළිකා තත්ත්වයට කැප කරන්න සිද්ධ වෙලා. ඒ නිසා ම අද ඔහුට බෙහෙතක් හේතක් කරගන්න බැරි තරමට ඔවුන් අසරණ වෙලා.

එහෙත් මේ අසරණකමෙන් මේ ආදරණීය පවුල වගේ ම ජගත්ව පිළිකා මාරයාගෙන් බේරාගත හැක්කේ පින් සිත් ඇති දයාබර ඔබේ සවි ශක්තියෙන් විතරමයි. ඒ නිසා හැකිනම් ජගත්ට සරණක් වෙන්න. එහෙම වුණොත් ජගත් ආපසු මහන්සියෙන් මේ මුළු පවුලම ගොඩදමාවි. ඒක එහෙම වෙනවා නම් ඒකම ලොකු පිනක් නේද?

ලිපිනය - නො. 515/1, ආරංගාව, හොරම්පල්ල, මිනුවන්ගොඩ.

දුරකථනය - 0776 - 135064

Sunday, December 12, 2010

මනුෂ්‍යත්වයේ නාමයෙන් කුමුදුනීට ඇවිදින්නට වාරු දෙමු

මේ කතාව අද අපිට ඔබ හමුවේ කියන්නම වෙනවා. මේ වෙනකොටත් අන්ත අසරණව ඉන්න කුමුදුනී දෙස හොඳින් බලන්න. කාලයක් තිස්සේ එක්තැන් වෙලා ඇය විඳින්නේ පුදුමාකාර දුකක්. කෙනෙක් ජීවිතයේ මෙහෙම අසරණ වුණාම ඒ වේදනාව දැනෙන්නේ පවුලේ අයට විතරමයි. හැබැයි මේ දුක බෙදා හදා ගන්න අපිටත් පුළුවන්නම් ඒක මොනතරම් නම් පිනක් ද?

අපි හැමෝම කැමැති කාටත් කරදරයක් නැතිව පාඩුවේ ජීවත්වෙන්න. ඒ ප්‍රාර්ථනය සිතුවිල්ල ඔබත් මාත් තුළ එලෙසමයි. ඒ අපි වගේම ජීවත්වෙන්න හීන මැව් කෙනෙක් විදිහටයි කුමුදුනී අපිට මුණගැහෙන්නේ. ඒත් ඒ සියල්ල බොඳව යන්න ගත්තේ කාටත් හොරාවමයි. ජීවිතේ හැටි මෙහෙම තමයි. ඒත් අප කාටත් එය තේරුම් ගන්න කාලයක් යනවා.

සමහරු ප්‍රශ්න නැතුව නිදහසේ ජීවත් වෙනවා. තවත් සමහරු අහක යන ප්‍රශ්න දෝතින් අරන් ජීවිතයට වැලඳගෙන අනේකවිධ කරදර විඳිනවා. ඒත් තවත් අයට නොසිතු නොපැතු ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙනවා. හැබැයි මොන දේ වුණත් අපිට උපන් බිමේ ජීවත් වෙන්න නම් ජීවිතයත් එක්ක සටන් කරන්න සිද්ධ වෙනවා.

හුණුවිල දාරළුවේ පදිංචි කුමුදුනී හේරත් වයස අවුරුදු හතළිහක දෙදරු මවක්. අද හදවතක වේදනාවට මේ සියල්ල දෝතින් අරගෙන අපව මුණගැහෙන්නේ අන්ත අසරණ වුණ ස්වාමිපුරුෂයෙක්. පිරිමියෙක් වුණත් හදවත දැඩි නැති බව ඔබ අප කවුරුත් දන්නවා. ඒත් හිත තුළ ඇති දුක සඟවා ගන්න ගැහැනියකට වඩා පිරිමියාට පුළුවන් කියලයි හැමෝම හිතන්නේ. ඒක ඇත්තක් වෙන්න පුළුවන්.

ඒත් දිගින් දිගටම අසරණ වෙන කොට ඒ දුක කාටහරි කියලා හිත සැහැල්ලු කරගන්න ඇත්නම් ඒක මොනතරම් සැනසීමක් ද? අද එම්. එන්. ඒ. පෙරේරා අපිව හොයාගෙන එන්නේ අන්න ඒ අරමුණින්. ඔහු අපි හමුවේ දිගහළ වේදනාව මින් ඉදිරියට ඔබ ඉදිරියේ කියන්න අපි කල්පනා කළා. ඒ නිසයි අද හදවතක වේදනාවේ හෙළිදරව්ව කුමුදුනී වෙනුවෙන් අපි වෙන් කළේ.

“මම කළේ තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවේ කුඩා රැකියාවක්. ඒත්, අද මම විශ්‍රාමිකයි. කල් ඇතුවම මට විශ්‍රාම යන්න වුණෙත් මගේ බිරිඳ කුමුදුනී ;හ්රත් එක්තැන් වුණ නිසයි. අපිට ඉන්නේ පුතාලා දෙන්නෙක්. පොඩි පුතා ලැබිලා අවුරුදු තුනක් විතර ගියාට පස්සේ තමා කුමුදුනීගේ කකුල ඉදිමෙන්න ගත්තේ. ඒක ඒ තරම් අපි හිතුවේ නැහැ. පස්සේ අපි බෙහෙත් ගන්න ගියා.”

ම් වෙනකොටත් කුමුදුනීගේ ශරීරයට දරුණු විෂබීජයක් ඇතුළු වී ඇති වග කවුරුත් දැන හිටියේ නැහැ. ඒත් හැමෝටම හොරෙන් කුමුදුනීගේ ශරීරයේ මේ දරුණු විෂබීජය වැඩෙන්න ගත්තා. එන්න එන්නම කුමුදුනීගේ දෙපා ඉදිමෙන්න ගත් නිසාම අවසානයේ ඔවුන් තීරණය ගත්තේ කුරුණෑගල මහ රෝහලෙන් ප්‍රතිකාර ලබාගැනීමටයි.

අපි කුරුණෑගලට ගියා එහෙන් බෙහෙත් ගන්න. එතැනදි කළ පරීක්ෂණවලින් තමයි දැනගත්තේ කුමුදුනීගේ ශරීරයට බරවා විෂබීජය ඇතුළු වෙලා කියලා. ඊට පස්සේ අපි එහෙන් බෙහෙත් කරන්න ගත්තා. ඒත් අපිට තේරුණා බෙහෙත්වලටත් පාලනය වෙන්නේ නැහැ කියලා. 2008 අවුරුද්දේ වෙනකොට ගොඩක් බරපතළ වෙන්න ගත්තා. එතකොට මෙයාට නැගිට ගන්නවත් බැරි තරමට දරුණු වෙලයි තිබුණේ.

ඊට පස්සේ කුමුදුනීව හොඳ කරන්න අපි පුළුවන් හැම තැනකම ගියා මහත්තයෝ. බැරිම තැන නවලෝක රෝහලේ දී ශි‍්‍රයන්ත මෙන්ඩිස් වෛද්‍ය තුමන් මුණ ගැහුණා. එතැනදි පරීක්ෂා කරලා මයියා ගුණසේකර වෛද්‍ය තුමන්ට යොමු කළාට පසුවයි මන්දික විජේරත්න වෛද්‍ය තුමන් මුණ ගැහුණේ. කුමුදුනී බෙහෙත් නොකඩවාම පාවිච්චි කළා. ඒත් අඩුවක් දකින්න ලැබුණේ නැහැ.”

මේ වෙනකොටත් කිසිවක් කරකියා ගත නොහැකි තත්ත්වයට කුමුදුනීගේ මුළු පවලම මානසිකවත් ආර්ථිකවත් ඇදගෙන වැටිලා. දරුණු විදිහට දෙපාවලට පැතිර ගිය බරවා රෝගය නිසාම කුමුදුනීට අද එකම පිහිට වී ඇත්තේ ඇඳ පමණමයි.

“අපි ගොඩක් දුක් විඳිනවා මේ හේතුවෙන් මහත්තයෝ. දැන් දොස්තර මහත්තුරු කියන්නේ සැත්කමකින් පමණයි කුමුදුනීව මේ තත්ත්වයෙන් ගලවා ගන්න පුළුවන් කියලා. ඒ සඳහා අලුතින් සමක් බද්ධ කරන්න ඕන කියනවා. මන්දික විජේරත්න වෛද්‍ය තුමා මේ සැත්කම කරන්නේ.

මෙයා විඳින දුක දැකලා වෛද්‍ය තුමා කිව්වේ සැත්කමටයි බෙහෙත්වලටයි යන මුදල පමණක් හොයාගන්න කියලයි. ඒ සඳහා රුපියල් ලක්ෂ අටක මුදලක් වැය වෙනවා කියලා අපිට දැනුම් දීලා තියෙනවා. ඒත් අපිට ඒ වගේ මුදලක් හොයාගන්න එක හීනයක්. දැන් අපි කොහොමහරි දුක් විඳලා මේ මුදල හොයාගන්න ඕන.

අව් කාස්ටකේ කුමුදුනීගේ වෛද්‍ය වාර්තා වගේම සියලු දුක් පීඩාවන් හිතේ දරාගෙන පෙරේරා පාරක් තොටක් ගාණේ යමින් කුමුදුනීව සනීප කරන්න මුදල් හොයනවා. සැබෑ සැමියකු විදිහට පෙරේරා අපි කාට කාටත් මනුස්සකම කියා දෙනවා. තමන්ගේ බිරිය අසරණ වුණ වෙලාවට ඇයට ශක්තියක් ;වන්න සැමියාට හැකිනම් අන්න එතැනයි සැබෑ පවුලක ආදරය තියෙන්නේ.

දිනෙන් දින වන දික්කසාද වගේම අත්හැර යාම් සිදුවන මේ සමාජයේ එවැනි පිරිමින්ටත් ගැහැනුන්ටත් පෙරේරාගේ ජීවිතයම ලොකු පාඩමක්. මේ යන ගමනෙදියි කුමුදුනීගේ ආදරණීය සැමියා පත්තර මහගෙදරට අපව හොයාගෙන ගොඩ වුණේ. ඒ වගේම දවසක ඔබටත් ඔහුව මුණ ගැසේවි. මනුෂ්‍යත්වයේ නාමෙන් එදාට ඔහුට සරණක් වෙන්න. මේ ඔහු දෙපා ගෙවෙනකම් ඇවිද යන්නේ තමන්ගේ ආදරණීය බිරිය නිසයි.

“මට පුළුවන් විදිහට මේ මුදල කොහොමහරි හොයා ගන්නවා මහත්තයෝ. මම දන්නවා කුමුදුනී කොහොමහරි සනීප කරගන්න පුළුවන් කියලා. එයා දෙපයින් නැගිටලා ඇවිදිනවා බලන එකයි මගේ ලොකුම ආශාව. පුතාලා දෙන්නම ස්කෝලේ යනවා. ඒ හැම දේම කරන්න වෙලා තියෙන්නේ මට. මට මේක ලොකු බරක් නෙමෙයි. ඒත් කුමුදුනීගේ කකුල් දෙක සනීප කරගත්තොත් ළමයි දෙන්නගේ අනාගතයටත් බරක් නැහැ.

මොනවා කරන්න ද මහත්තයෝ මේ අපේ කරුමේ වෙන්න ඇති. දැනටත් කකුල්වල දියපොක්කලන් දානවා. ඒකෙන් එයා ගොඩක් දුක් විඳිනවා. දොස්තරලා කිව්වේ හොඳ කරන්න පුළුවන් කියලා. මම එයාව කොහොමහරි සනීප කර ගන්නවා. ඒ නිසයි මහත්තයලා හොයාගෙන ආවේ.”

එම්. පෙරේරාගේ ඒ ආදරණිය බලාපොරොත්තුව දැන් අපි ඔබ ඉදිරියේ තියෙනවා. රුපියල් ලක්ෂ අටක මුදලක් හොයාගත්තොත් කුමුදුනී වගේම පෙරේරාත් දරුවන් දෙදෙනාත් යහතින් ආයෙත් ජීවත් වේවි. හැකිනම් ඒ පිනට සත්කාරක වන්න. ඔබට අපට කළ හැක්කේ ඒ දේ පමණමයි. එහෙම වුණොත් අපි ඒ මේ ආත්මේ රැස් කරන ලොකු පිනක්.


ලිපිනය - හුනුවිල, දාරළුව, වයඹ

දුරකතනය - 0312299005, 0777771173

Monday, September 20, 2010

පුංචි චතුරිගේ දුක්බර කතාව

මිනිසුන් වන අපි හැමෝටම ජීවිතේ බලාපොරොත්තු තියෙනවා. ඒ වගේ ම ඒ බලාපොරොත්තු ඉටු කරගන්න හැමෝම සිහින දකිනවා. ඒත් කීයෙන් කීය ද ඒ සිහින සැබැවෙන්නේ. මොනදේ වුණත් මේ ලෝකේ ජීවිතයක් ලබපු අපට කවදා හෝ මිහිපිටින් යන්න වෙනකම් ජීවත්වෙන්න සිද්ධ වෙනවා. ඒක ඔබටත් මටත් අපා දෙපා සිවුපා කාටත් උරුම දෙයක්. ඒක කවදා කාට කොහොම වෙයිද කියන එක අපි දන්නේ නැහැ.

ඒත් මේ ජීවිත කාලයේ දී අපි හැමෝටම එකා මෙන් ම ඉන්න පුළුවන් නම් අද ලෝකේ ප්‍රශ්න කියලා දෙයක් නැහැ. මොකද අපි තනිවෙලා නැති නිසා. ඒත් ඒක එහෙම වෙන්නේ නැහැනේ. ලෝකය ගෝලාකාරයි මිනිසුන් විෂමාකාරයි කියනවා වගේ නොහිතපු දේවල්වලටත් ජීවත් වෙද්දී මුහුණ පාන්න අපට සිද්ධ වෙනවා.

අද අපි නිමල් ගුණරත්නත් කේමා රත්නායකත් මේ ආදරණීය අම්මයි තාත්තයි දකින්නෙත් අන්න ඒ විදිහට.



‘හදවතක වේදනාවේ’ හෙළිදරව්වට පසුගිය දිනෙක ලැබුණ ලිපියකට මෙවර අපි ඉඩකඩ වෙන් කළා. ඒ නිසා ම කැලණිය ගෝනවල පදිංචි මේ ආදරණීය පවුල හොයාගෙන පසුගිය දවසක අපි ගියේ සත්තකින් ම මෙහි ඇත්ත නැත්ත සොයා යාමේ අරමුණින්. ඔව් මෙතැන් සිට ‘හදවතක වේදනාව‘ ට ලැබුණු ඒ හෝඩුවාව අපි ඔබ හමුවේ තියන්නම්. ඉන්පසු ඔබට තීරණයකට එළැඹෙන්න, මේ ජීවිතවලට සරණක් වෙන්න පුළුවන්ද කියලා.

නිමල් ගුණරත්න ගෙත් කේමා රත්නායකගෙත් බාලම දියණියට මේ මාසේ විසි වනදාට හරියටම අවුරුදු 14 සම්පූර්ණයි. ඒ කියන්නේ මේ දෝණි ඉපදුණේ 1996 සැප්තැම්බර් 20 දා. ඉන්පසු හැමෝම දෝණිට නම දැම්මේ චතුරි නිල්මිණි කියලා. කාගේත් ආදරය මැද කෙළිදෙලෙන් දුව පැන ගිය චතුරි අද ඉන්නේ ජීවිතේ තීරණාත්මක මොහොතක කියලා අපි ඔබට කියනවා. මේ ඡායාරූප බලන්න. සැබැවින් ම ඇය රුවින් පිරිපුන් දියණියක්. ඒත්...?

අපි ඒ ප්‍රශ්නාර්ථයට විසඳුමක් ලබාදිය යුතුම වෙනවා.

“මගේ දුව ඉගෙන ගත්තේ මාලඹේ රාහුල විද්‍යාලයේ අට වසරේ. එයා ඛ්රිම බුද්ධිමත් දරුවෙක්. පොඩි කාලේ ඉඳලම එහෙමයි. ඒත් ගිය අවුරුද්දේ මැයි මාසේ දී විතර දුව කියන්න ගත්තා එයාට ලියන්න ටිකක් අමාරුයි අත වෙව්ලනවා කියලා. ඒ වෙන කොට උරහිස ප්‍රදේශයෙන් ටිකක් ඉදිමිලා තිබුණේ. ඒත් අපි ඒ වෙනස දැකපු නිසා දුව කොළඹ මහ රෝහලට එක් කරගෙන ගියා. එතනදී දුව පරීක්ෂා කළේ බානගල දොස්තර මහත්තයා. එතැන දී දුවව පරීක්ෂා කරලා බලලා එක්ස් රේ පරීක්ෂණ කිහිපයක් කළා. එහිදී තමයි දැනගත්තේ දුවගේ කොඳු ඇට පෙළ ඇදයි කියලා. ඊට පස්සේ වසන්ත පෙරේරා වෛද්‍යතුමන්ට යොමු කළා.”

මේ වෙනකොටත් උපතින් ම කිසිදු ආබාධයක් නොතිබුණු චතුරි දියණියට හිටිගමන් ම සියලු දේ අත්හැර දමන්න සිදුවුණේ එන්න එන්නම මේ ආබාධය දරුණු අතට හැරෙන නිසයි. මේ වෙනකොටත් ඇගේ කොඳු ඇට පෙළ ඇදවී ඒ ප්‍රදේශය ඉඳිමී ඇති ආකාරය අපිට ඇස් පනා පිටම දකින්න ලැබුණා. මේ නිසාම තාවකාලිකව හෝ පාසල් දිවියට ආයුබෝවන් කියන්නට ඇයට සිදුවුණේ තව තවත් මහන්සි වුවහොත් ජීවිත අවදානමක් ගන්නට සිදුවේ යැයි වෛද්‍යවරුන්ගෙන් ලැබුණු උපදෙස් නිසයි.

“මෙහෙම දෙයක් දුවට වෙලා තියෙන්නේ එයාගේ ඇඟ ඇතුළෙන් ම හැදෙන හෝමෝන වැඩිවීමක් නිසා කියලා කිව්වා. ඒ නිසා පුළුවන් ඉක්මනින් සැත්කමක් කරන්න කියලයි දැන් දොස්තර මහත්වරු කියන්නේ. ඒ සඳහා රුපියල් ලක්ෂ පහක මුදලක් හොයා ගන්න කියලා කියනවා.”

නිමල් මේ වෙනකොටත් රැකියාවක් විදිහට කරන්නේ ගරාජ් එකක ඉලෙක්ට්‍රිකල් වැඩ කරන එක. මේ නිසා මේ දුවගෙන් පුතාගෙන් සියලු වැඩකටයුතු කරන්නේ කේමා අතින්. අපි චතුරි දියණියගේ ආබාධය ගැන ඔබට කියන කොටම චතුරිගේ ආදරණීය අයියා ගැනත් ඔබට යමක් කිව යුතුයි. අවුරුදු 18 ක් වයසැති චතුරිගේ අයියා උපතින් ම ආබාධිතයෙක්. මානසික ව්‍යාකූ®ලතාවයකින් යුතු මේ අයියා ඔබට දකින්නට අපට අවස්ථාව ලබාදෙන්නට හැකියාව නොලැබුණේ ඡායාරූපයකට පෙනී ඉන්නට තරම් ශක්තියක් ඔහුට නොතිබුණු නිසයි.

කෙසේ වෙතත් මේ සියලු බාධක ජයගෙන අද නිමල් උත්සාහ කරන්නේ මේ ආදරණීය දියණියගේ ජීවිතයට බලාපොරොත්තුවක් එකතු කරන්නයි.

“මේ ඔපරේෂන් එක පුළුවන් තරම් ඉක්මනට කරන්න කියලා දැන් වෛද්‍යවරු කියනවා. මාසෙකට සෙන්ටිමීටර් එකක ප්‍රමාණයක් දුවගේ කොඳු ඇට පෙළ ඇද වෙමින් තියෙන්නේ. දැන් දුවට රෑට හුස්ම ගන්න අමාරුයි. පපුව හිරවෙනවා කියලා කියනවා. එහෙම කියන කොට අපි කොහොමද මේවා අහගෙන ඉන්නේ. අද මගේ දරුවන් දෙන්නම ලෙඩ වෙලා. අපි ගොඩක් අසරණයි.

අම්මා කෙනෙකුටත් වඩා තාත්තා කෙනෙක්ගේ ඇස්වලින් කඳුළු උනන්නේ ගොඩක් සංවේදී වුණාම. ඒ වගේ ම අසරණ වුණා ම. කොයි කවුරුත් කියන්නේ තාත්තා කෙනෙක් ඕනෑම දුකක් හංගාගෙන ඉන්න කෙනෙක් කියලා. ඒත් ඒකේ සීමාවක් තියෙනවා. තම දරුවන් වෙනුවෙන් නොවිඳිනා දුක් විඳින මේ අම්මයි තාත්තයි මාලබේ ගෙවල් දොරවල් අතහැර දාලා දැන් ඉන්නේ කැලණියේ තියෙන මහගෙදර.

“මෙහේ ඉඳගෙන අපිට බේත් හේත් කරන්න ලේසියි. අපිට ජනාධිපති අරමුදලින් ලක්ෂ එක හමාරක් දෙන්නම් කියලා කිව්වා. ඉතුරු මුදල හොයන්න ඕන නිසයි අපි මහත්තයාලගේ පත්තරේට ලියමු කියලා හිතුවේ. දොස්තර මහත්තුරු කියන්නේ මුදල් ලෑස්ති කරගෙන ඇවිත් මුණ ගැහෙන්න කියලයි. දුව දැනට අවුරුද්දක් විතර වෙනවා ස්කෝලේ යන්නේ නැතුව. එයාට මහන්සි කරවන්න එපා කියලා කිව්වා. එකතැන හිටගෙන ඉඳගෙන ඉන්න අමාරුයි දැන් දුවට. අනේ කොහොම හරි මට මගේ දුව සනීප කරලා දෙන්න.”

ඒ පින්බර ඉල්ලීමට බලාපොරොත්තු එක්කරන්න හැක්කේ දයාබර ඔබට විතරමයි.එහෙම වුණොත් අඳුරේ ඉන්න මේ පුංචි දියණියගේ ජීව්තයට හෙට ආලෝකය වැටෙන්න ගනීවි.

“දුව ආසද ආපහු ස්කෝලේ යන්න” අපි චතුරි දෝණිගෙන් ඇහැව්වා.

“ඔව් ගොඩක් ආසයි. මගේ යාළුවෝ මොනවා කරනවද දන්නේ නැහැ. එයාලට දැන් මාව අමතක ඇති. මට හොඳට කවි ලියන්න චිත්‍ර අඳින්න පුළුවන්. මේ බලන්න.”

අපූරුවට අත් අකුරින් ලියැවුණ පොත් පිංචක් අපිට පෙන්නුවා. ඇය අමුණන අකුරු වැලකින් අපි හිතුවා ඇගේ ජීවිතය ගැන ඔබට කියන්න.

“පාට පාට මල් පිපිලා අපේ ගෙවත්තේ

බුදුන් පුදන්නට යනවා ඒ මල් මැද්දේ...


සත්තකින් ම චතුරිගේ දෑතින් ගෙත්තම් වුණ පදවැල් වලට අද විරාමයක් ලැබිලා. ඒ චතුරි තවම අසනීපෙන් නිසා. දයාබර පින් සිත් ඇති ඔබේ සරණ මේ අසරණ දෝණි වෙනුවෙන් යොමුවුණොත් හෙට දවසේ මේ අම්මගෙයි තාත්තගෙයි බලාපොරොත්තුවලට ආයෙත් පණ ඒවි.

එහෙම වුණොත් චතුරි ආයෙත් පාසල් යන්න පටන් ගනීවි. එදාට ඇය ඔබට දහස් වාරයක් පින් දේවි. ඒ ඇයට ඔබ ජීවිතය දුන් නිසා. එහෙම වුණොත් ඒක අපි කරන ලොකු පිනක් නේද?

ලිපිනය - 535, ගල්ලේදණ්ඩ පාර, ගෝනවල, කැලණිය.
දුරකතනය - 0112919530

Sunday, September 5, 2010

හය හතර නොතේරෙන අකිඳු පුතාට මෙහෙම වුණේ ඇයි

උපන්දා සිට මිනිස්සුන්ට ප්‍රශ්න එල්ල වෙන්නේ කිරලා මැනලා හොයලා බලලා නම් නෙමෙයි. ඒක ඔබටත් මටත් කාටත් පොදුයි. හැමදේම තිබුණු පලියට සමහරු හිතන්නේ අපි හරි වාසනාවන්තයි කියලා.

ඒ වගේම කෙළවරක් නැති ප්‍රශ්න එතකොට අපි හරි අවාසනාවන්තයි කියලත් සමහරු හිතනවා. ඒත් ලැබුණු ජීවිතේ මේක නම් එන ඕනෑම දේකට මුහුණදීලා සියල්ල ආශිර්වාදයක් කරගත්ත මිනිස්සු ඒ අතර ඉන්න වග අමතක කරන්න එපා. අපි අශෝකව දාන්නේ අන්න ඒ මිනිසුන් අතරට. ඒ ඇයි කියන එක තීරණය කරන්න මෙතැනින් පස්සේ අපි ඔබට බාර කරනවා.

“මම උපන්නේ දකුණු පළාතේ. මාතර රාහුල විද්‍යාලයෙයි මම ඉගෙන ගත්තේ. පුංචි කාලේ ඉඳලම මම ගොඩක් දුක් වින්දා. මගේ තාත්තා විදුහල්පති කෙනෙක් විදිහට රස්සාව කළත් අවුරුදු 29 ක්ම එක්තැන් වෙලා ගොඩක් දුක් විඳලා නැතිවුණේ. තාත්තගේ හැමදේම කරන්න වුණේ මට. අපිට තිබුණු හැමදේම විකුණන්න වුණේ තාත්ත සනීප කරන්න. ඒත් ඒ වාසනාව අපිට නැතිවුණා. ඊට පස්සේ අම්මා අමාශයේ පිළිකාවක් හැදිලා ගොඩක් දුක් විඳලා අම්මත් අපිට අහිමි වුණා. අපේ පවුලේ හතරදෙනෙක්. පවුලේ වැඩිමලා විදිහට ඒ බර කරට ගන්න වුණේ මට. ඒත් පුළුවන් විදිහට අපි කොහොමහරි ජීවත්වුණා.”

අශෝක වයසට වඩා ජීවිතයේ බොහෝ බර කරට අරන්. ඒත් ඔහු ඒ ජීවිතයෙන් පලායන්න කිසි විටෙකත් උත්සාහ කළේ නැහැ. සමහරු නම් මෙහෙම ප්‍රශ්න ගලාගෙන එනකොට කාටත් හොරා ජීවිතයෙනුත් පලා යනවා. ඒත් අශෝක එන්න එන්නම ශක්තිමත් වුණා මිසක එන ප්‍රශ්නවලින් පැනලා ගියේ නැහැ. ඒ නිසාම 1993 සැප්තැම්බර් මාසේ 9 දා අශෝක ගේ ජීවිතයට එළියක් වැටෙන්න ගත්තේ දයාබර සහකාරියක් අශෝකට එක්වුණ නිසයි.

“මම ගොඩක් ජීවිතය තේරුම් ගත්ත කෙනෙක්. මම මනෝ විද්‍යාවට ගොඩක් ඇලුම් කළා. ඒ වගේම භාවනා කරන්න ගත්තා. අපි දෙන්නගේ එකම ප්‍රාර්ථනය වුණේ නිවුන් දරුවන් අපිට ලබා දෙන්න කියලයි. ඒ ප්‍රාර්ථනය වෙනුවෙන් අපි බෝධි පූජා තිබ්බා. කරන්න පුළුවන් හැමදේම අපි කළා.”

කොහොම වෙතත් අශෝකගෙත් බිරියගෙත් ඒ ප්‍රාර්ථනය ඉටුවුණේ විවාහයෙන් වසර දහයකට පස්සේ. 2003 දෙසැම්බර් මාසේ නමවැනිදා කාගෙත් සිත්වලට බලාපොරොත්තු ඉටුකරමින් අශෝකගේ බිරියට තුන් නිවුන් දරුවන් ලැබුණේ ඒ ප්‍රාර්ථනා මල්ඵල දරමින්. ඒත් අපි මුලිනුත් කිව්වා මොන වගේ ප්‍රශ්න ජීවිතේට කොයි වෙලේ එල්ල වෙයිද දන්නෙ නැහැ කියලා. නොසිතූ අයුරින් ප්‍රසූත සැත්කමේදී අශෝකගේ එක් බලාපොරොත්තුවක් මිලින වී ගියා.

“අපිට පුතාලා තුන්දෙනෙක් ලැබුණේ. ඒත් ඒ සැත්කමේදී එක පුතෙක් නැතිවුණා. අනෙක් පුතාලා දෙන්නගෙන් එක පුතෙක්ගේ බර හොඳටම අඩුයි කියලා කිව්වා. ඊට පස්සේ පුතාව වීදුරු පෙට්ටියකට දාන්න ඕන කියලා දොස්තර මහත්තුරු කිව්වා.”

මින්පසු හෙළිවන සියල්ල ඔබ අප කාටත් ජීවිතේට හොඳ පාඩමක් කියන එක අපි කියන්න ඕන. සමහර දේවල් නොසිතු විදිහට අත්වැරැදීම් වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ අත්වැරැදීම් කෙනකුගේ ජීවිතයට සදාකාලිකව බලපෑමක් කරයි නම් ඒ ගැන අපිට දෙපාරක් හිතන්නම වෙනවා. අද අපි ‘හදවතක වේදනාවේ’ හෙළිදරව්ව වෙන් කරන්නේ වීදුරු පෙට්ටියට වැටුණු අශෝකගේ පුංචි පුතා අකිඳු බී ගමගේ වෙනුවෙන්. අද වෙනකොට මේ අකිඳු පුතාට වයස අවුරුදු 7 ක්.

“පුතා එදා වීදුරු පෙට්ටියට දැම්මේ ගොඩක් දුර්වලයි කියලා. ඒත් ඊට කලින් ඒ පෙට්ටියේ ඉඳලා තියෙන්නේ මොළේ උණ හැදුණ දරුවෙක්. පුතාට උණ හැදුණා. ඊට පස්සේ පුතාට දුන්න ඉන්ජෙක්ෂන්වල මාත්‍රාව වැඩිවෙලා පුතාගේ ස්නායු අඩපණ වෙන්න ගත්තා.

දොස්තර මහත්තුරු අපෙන් ඇහැව්වේ එක බබෙක් හිටියම ඇති නේද කියලා. එහෙම දෙයක් අපිට අහන්න පුළුවන්ද මහත්තයෝ. අනෙක මෙහෙම දෙයක් වුණේ අපේ වරදින් ද? පුතා එන්න එන්ම දුර්වල වුණා. ඒත් මම පන්සල් ගාණේ ගිහින් බෝධි පූජා තියලා ප්‍රාර්ථනා කළේ කොහොමහරි පුතා බේරලා දෙන්න කියලා.”

මෙහි හරි වැරැද්ද කාගේද කියන එක දැන් හොයා බලන එක කිසිම තේරුමක් නැහැ. ඒ මේ වෙන කොටත් වෙන්න තියෙන දේ සිදුවෙලා තියෙන නිසා. අශෝක උපන්දා සිට දුක් වින්දා වගේම තව තවත් පඹ ගාලක පැටළුණේ තමන්ගේ ආදරණීය පුංචි පුතා නිසා.

“මගේ හිතේ විශ්වාසයක් තිබුණා පුතා හොඳ වෙනවාමයි කියලා. ඇත්තටම පුතාව අපිට ගෙදර එක්කරගෙන එන්න පුළුවන් වුණා.”

මේ අකිඳු මල්ලිත් අනුග අයියත් ඉන් පස්සේ සුවසේ වැඩෙන්න ගත්තා. ඒත් ඒ වෙනකොටත් අකිඳු පුතාගේ ස්නායු අඩපණ වීම නිසාම කන් දෙකේම ඇසීම නැවතෙන්න පටන් අරන් තිබුණා.

“මුලින් අපිට කිව්වා පුතාට අතුරු ආබාධ එයි කියලා. මේක පුතා උපතින් ගෙනාව දෙයක් නෙමෙයි. කාගේ හෝ අත්වැරැදීමකින් ඒ දේ පුතාට වුණේ. මට තේරුණා පුතාගේ යම් යම් දුර්වලතා තියෙනවා කියලා. එයාට අපි මොනතරම් කතා කළත් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නැහැ. පස්සේ අපි පුතාව ළමා රෝහලට අරගෙන ගියාමයි දැනගත්තේ පුතාගේ ශ්‍රවණ ස්නායු මැරිලා කියලා. ඒකට ස්නායු බද්ධයක් කරන්න ඕන ඒ සැත්කමට ලක්ෂ 30 ක් හොයාගන්න කියලා කිව්වේ.

ඒ වෙනකොටත් අශෝක ප්‍රශ්න ගණනාවකට මුහුණ පාලා. ඒත් තම ආදරණීය පුතාගේ ජීවිතයට ආලෝකයක් වෙන්න ඔහු නොවිඳිනා දුක් වින්දා.

“මට ඕනකම තිබුණේ පුතාව කොහොමහරි හොඳ කරගන්න. ඒ නිසාම පුළුවන් තරම් මහමඟ ඇවිදලා දුක්විඳලා ඒ මුදල හොයලා සැත්කම කරන්න ලෑස්තිවුණා. ඒත් අපේ අවාසනාවට පුතාට ඒ සැත්කම කළේ වැරැදි විදිහට. දකුණු කනට සිදු කරන්න ඕන සැත්කම කළේ වම් කනට. අපි මේවා කාට කියන්න ද? මේ අපේ කරුමේ.”

මේ සියල්ලත් එක්ක අද අකිඳු පුතා බලා ඉන්නේ හෙට දවස ඔහුට පැහැබර වෙනකම්. ඒත් මේ වෙනකොටත් දෛවයේ විවිධ කෙනෙහෙළිකම්වලට මේ පුංචි පුතා මුහුණපාලා. අද මේ පියා තම පුංචි පුතා වෙනුවෙන් ඔබෙන් සරණක් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ වෙන කළ හැක්කක් නොමැති නිසාවෙන්.

පෙර කළ සැත්කමෙන් පසු එම උපකරණයේ ඉලෙක්ට්‍රෝඩ 10 ක් හිටිගමන්ම ක්‍රියා විරහිත වෙලා. ඒ නිසාම නැවත වතාවක් ශ්‍රවණ ස්නායු විනාශ වෙන්න පටන් අරන්. හැකි ඉක්මනින් සැත්කමක් කරන්න කියලයි වෛද්‍යවරුන් නැවතත් අශෝකට කියන්නේ. ඒත් ඒ වෙනුවෙන් තවත් රුපියල් ලක්ෂ 36 ක මුදලක් සොයාගත යුතුම වෙනවා.

”දැන් අපි හෙම්බත් වෙලා ඉන්නෙ. මම දන්නා කියන කාලේ ඉඳලා ගොඩක් දුක් වින්දා. අදටත් එහෙමයි. ඒත් මම පුතාව කොහොමහරි හොඳ කරගන්න ඕන. ජනාධිපති අරමුදලින් ලක්ෂ තුනක් දෙනවා කිව්වා.

ඒ අතරම පුතාට ඒ මුදල හොයන්න අපි විවිධ දේවල් කරනවා. ඉන්දියාවේ හා ශ්‍රී ලංකාවේ බුදුන්ගේ පහස ලැබු ස්ථාන 376 ක වීඩියෝ දර්ශන ඇතුළත් සීඩී තැටියක් අපිට ලබා දුන්නා ඒ අලෙවියෙන් පුතාගේ සැත්කමට මුදල් හොයන්න කියලා.”

සියල්ල අපි හැකි අයුරින් කෙටියෙන් ඔබට කිව්වත් මේ වැරැදි වලට කවුරුන් වගකිව යුතු ද කියන එක ඔබම තීරණය කරන්න. ඒත් හය හතරක් නොදත් මේ පුංචි අකිඳු පුතා හෙට දවස ගැන ගොඩක් බලාපොරොත්තු පොදි බැඳගෙන. ඒ වගේම මේ අම්මයි අයියයි තාත්තයි ඒ බලාපොරොත්තුවල කොටස්කරුවන්. ඒ නිසාම හැකිනම් අකිඳු පුතාගේ ජීවිතයට සරණක් වෙන්න ඒක ඔබ ආත්ම ගාණකට රැස්කරගන්නා ලොකු පිනක් වෙයි.

ලිපිනය - 203/7, කහටගහලන්ද පාර,
රඹුටන්ගස් හන්දිය, මළගල, පාදුක්ක.
දුරකතනය - 0729260886, 0113-154190

Monday, August 16, 2010

ඕ’ පොසිටිව් වකුගඩුවක් නොලැබුණොත් ?

දිනෙන් දින ‘හදවතක වේදනා’ තීරුවට ලැබෙන ලිපිවලින් කරන බොහෝ ඉල්ලීම් හැකි අයුරින් ඉටුකර දෙන්න අපි මේ තීරයෙන් හැමවිට ම උත්සාහ ගන්නවා. ඒ නිසා ම ඒ ඉල්ලීම්වලට දෑත දිගු කරමින් සහනයක් ලබා දෙන්නත් ඔබත් හැකි අයුරින් උත්සාහ ගන්න බව අපි දන්නවා. මේ එවන් දයාබර ඉල්ලීමක්. ආදරණීය සැමියාගේ ජීවිතය වෙනුවෙන් ඒ ජීවිතයට ශක්තියක් වෙන්න සෙනෙහෙබර බිරිඳක් අප වෙත යොමු කළ ලිපියක් වෙනුවෙනුයි මේ ඉඩහසර අප වෙන් කළේ.

දෙහිවල අත්තිඩිය යසෝරාපුර හයවන පටුමග නො. 06 ඒ පදිංචි මුතුකුමාර් සුරේෂ්ට වයස අවුරුදු 43 ක්. ඒත් මේ වනවිටත් වකුගඩු දෙක ම දිය වී ඔහු මේ මොහොතේ සිටින්නේ ජීවිතේ තීරණාත්මක මොහොතකයි. ඒ වේදනාවෙන් ඔහුව ගලවා ගත හැක්කේ හැකි ඉක්මනින් ‘ඕ’ පොසිටිව් වර්ගයේ වකුගඩුවක් ඔහුට ලබාදුන්නොත් පමණමයි.

මේ වනවිටත් වෛද්‍ය පරීක්ෂණ සිදුකරමින් දිනෙන් දින විශාල මුදලක් කැප කරමින් රුධිරය ඉවත් කිරීම් සිදු කරමින් සිටියි.

දැනටමත් වෛද්‍යවරුන්ගේ නිගමනය වී ඇත්තේ හැකි ඉක්මනින් සුරේෂ්ට වකුගඩුවක් බද්ධ කළ යුතු බවයි. ඒ සඳහා ‘ඕ’ පොසිටිව් වකුගඩුවක් වගේ ම මුදලින් රුපියල් ලක්ෂ අටක මුදලක් අවශ්‍ය වී තිබේ. ඉතාම අසරණ තත්ත්වයට ඇද වැටී ඇති ඔහුට එවන් මුදලක් සොයා ගැනීම අසීරු කටයුත්තක් වී ඇති හෙයින් සිය අසරණකම අප හරහා ඔබ හමුවේ තියන්නට හදවතක වේදනා තීරුවට ඔවුන් සිය වේදනාව හෙළිදරව් කළා.

දයාබර පින් සිත් ඇති මිනිසුන් මේ මිහිතලයේ සිටිනා වග අප මේ තීරුව හරහා නිරන්තරයෙන් දැක තිබෙන කරුණක්. ඒ නිසා ම සුරේෂ් ගේ ජීවිතයට මේ මොහොතේ සරණක් විය හැක්කේ දයාබර ඔබට විතරමයි. හැකි නම් ඔහුගේ ජීවිතය වෙනුවෙන් ‘ඕ’ පොසිටිව් වකුගඩුවක් හෝ ඒ සැත්කම සඳහා අවශ්‍ය මුදල ලබාදිය හැකි නම් ඒක ඔබ අප කරන ලොකු පිනක්. එහෙම නේද?


දුරකතනය - 0722908107, 0114 997990

ගිණුම් අංක - 70681109, ලංකා බැංකුව, ගල්කිස්ස ශාඛාව.

කාටත් අත නොපා ජීවත්වී රෝද පුටුවට වැටුණු දයාරත්න

මේ ඉන්නේ තාත්තයි දුවයි. මේ ඡායාරූප බලන ඔබට ගැටලුවක් නොවෙන්නයි අපි මේ බව මුලින් ම කිව්වේ. ආර්.ඩි. දයාරත්න මේ තාත්තට වයස අවුරුදු 58 ක්. ඒ අසල ම ඉන්න බාලම දියණියට අවුරුදු 27 යි. රාගම වල්පොල උග්ගස්හේන පදිංචි මේ පුංචි පවුලේ සාමාජිකයින් හතර දෙනෙක්. සාරාංශයයි ඒ.

පසුගිය දිනෙක ‘හදවතක වේදනා’ තීරුවට ලැබුණු අඳෙීනාත්මක ලිපියක් වෙත හැමදාමත් මෙන් ම අපේ අවධානය යොමු වුණා. ඒ නිසා ම පසුගිය දිනෙක ආර්.ඩී. දයාරත්න හොයාගෙන අපි රාගමට ආවා. අද ‘හදවතක වේදනාවේ’ හෙළිදරව්ව වෙන්වන්නේ මේ ආදරණීය පවුලේ කතාව වෙනුවෙන්.

ඔබ මේ දකින දයාරත්න අද රෝද පුටුවකට වැටුණත් මීට ඉහත කාටත් අත නොපා ජීවත් වෙන්න වෙර වීරිය ගත්ත සුන්දර මනුෂ්‍යයෙක්. ඒ නිසා ම 1970 ගොඩනැඟිලි ද්‍රව්‍ය සංස්ථාවේ රැකියාවක් කරන්න දයාරත්නට වාසනාව උදා වෙනවා.

“මම ඒ කාලේ ගොඩක් මහන්සි වෙලා වැඩ කළා. අතේ මිටේ කීයක් හරි තිබුණ නිසා 1979 අවුරුද්දේ මම සමදරා මගේ බිරිඳ විවාහ කරගත්තා. ඒ කාලේ අපිට කිසිම ගැටලුවක් තිබුණේ නැහැ. ඒත් නොසිතපු විදිහට 1983 දී ඒ රස්සාව මට නැතිවෙලා ගියා. ඒකට හේතුව වුණේ දෙපාර්තමේන්තුව හිටි හැටියෙම වහලා දමපු එක. ඔය වෙනකොට අපි දෙන්නට දුවලා දෙන්නෙක් හිටියා. ඊට පස්සෙයි මම පෞද්ගලික වාහනවල රියැදුරෙක් විදිහට වැඩ කළේ.”

ඔව් දයාරත්නව බොහෝ දෙනෙක් දන්නේ හඳුනන්නේ ත්‍රීවීල් දයාරත්න විදිහට. ඉන්පසු කෙසේ හෝ මේ පුංචි පවුල ගොඩගැනීමේ වගකීම තාත්තා කෙනෙක් විදිහට ඉටු කරන්න ඔහු නොවිඳපු දුකක් නැති තරම්. ඒකට තවත් හේතුවකුත් මේ පුංචි පවුලෙන් ම ගොඩනැඟී තිබුණා.

ඒ දයාරත්නගෙත් සමදරාගෙත් බාලම දියණිය උපතින් ම ආබාධයකින් පෙළුණු නිසයි. මේ සියල්ලත් හිතේ රඳවාගෙන ජීවිතයත් එක්ක ගැටුණු මේ තාත්තට කාත් කවුරුත් නොසිතූ විදිහට දෑස් පෙනීම නැතිවෙලා යන්න ගත්තා.

“ඊට පස්සේ තමා අපි ගොඩක් අසරණ වුණේ. මට මගේ වැඩකටයුතු කරගන්න පවා නොහැකි තැනට පත් වුණා. ඒ වෙනකොටත් මගේ දියවැඩියා තත්ත්වය උපරිම වැඩිවෙලා. ලෙඩක් දුකක් හැඳුනත් ඒ තරම් අපි ගාණක් ගත්තේ නැහැ. ඒකෙන් වුණේ මගේ ලෙඩේ බරපතළ වුණ එක. ඇස් සුදෙන් වැහිලා ගියා. ඒත් ටෙලිකොම් එකේ මහත්වරුන්ට පින් සිද්ධ වෙන්න අපේ අසරණකම දැකලා කරපු උදව්වෙන් එක ඇහැකට කාචයක් දමා ගත්තා.”

මේ හේතුව නිසා ඉන්පසු රියැදුරකු විදිහට කටයුතු කිරීමේ වාසනාව දයාරත්නගෙන් ඈතට පලා ගියා. ඒත් මොන බාධක ජීවිතයට එල්ල වුණත් ඉන් නොසැලුන දයාරත්න හැකි පමණින් මහමඟ වෙළෙඳාම් කරන්න පටන් ගත්තේ මේ පවුල තවදුරටත් ආගාධයට ඇද දමන්නට නොහැකි නිසයි.

“මම එහෙම හරි උත්සාහ කළේ එදා වේල කාලා හරි ජීවත්වෙනවා කියලා හිතලා. ඒත් ඔය අතරෙදියි මගේ කකුලේ තුවාලයක් හැදුණේ. පස්සේ මම රාගම මහ ඉස්පිරිතාලේ ට ගියා. ඒත් ඒ වෙනකොටත් මගේ තිබුණ දියවැඩියා රෝගය නිසා තුවාලය ගොඩක් ඔඩු දුවලා. ඊට පස්සේ දොස්තර මහත්තුරු කිව්වේ කකුල කපලා අයින් කරන්න ඕන කියලා.”

දයාරත්නගේ තිබුණ රෝගී තත්ත්වයට ඉන්පසු පිළියම වුණේ ඔහුගේ වම්පාදය වළලුකර ළඟින් කපා ඉවත් කිරීමයි. මේ නිසා ම කබලෙන් ළිපට වැටුණු දයාරත්නගේ පවුලම අන්ත අසරණ තත්ත්වයට ඇද වැටෙන්න ගත්තා. වසරකට වැඩි කාලයක් රෝහලේ දුක් විඳපු දයාරත්න ඉන්පසුවයි රෝද පුටුවකට තම ජීවිතය තල්ලු කළේ.

“මගේ දරුවා උපතින් ම ආබාධිතයි. දැන් එයාට වයස අවුරුදු 27 ක්. ඒත් අද එයාටවත් එයාගේ වැඩක් පලක් කර ගන්න බැහැ. මට දුක මගේ මේ කුඩා දියණිය ගැන. දැන් මගේ බිරිඳ පිරිසිදු කිරීමේ රැකියාවක් කරන්නේ.


එයාට ඒකට ලොකු වැටුපක් ලැබෙන්නේ නැහැ. ඒ හොයන කීයෙන් හරි තමයි අපි හතර දෙනා ජීවත්වෙන්නේ. මට මගේ බේත් හේත් වලට වියදම් කරන්නේ. තවමත් මගේ කකුලේ තුවාලය සුවවෙලා නැහැ. දැන් හිටපු ගමන් මගේ පපුවේ අමාරුවක් හැදෙනවා.

මහා රාත්‍රිය කියලා නැහැ කොහොම හරි මාව ඉස්පිරිතාලෙට එක්කරගෙන යන්නෙත් ගෙදර අය. මට වාවන්නේ නැත්තේ අද මම හින්දා මගේ බිරිඳයි දරුවෝ දෙන්නයි ගොඩක් දුක් විඳිනවා. සමහර දාට අපි තේ එකක් විතරක් බීලා නිදාගන්න වාර අප්‍රමාණයි.”

දයාරත්නගේ මුවට එන හැමදේම ඔහු නොනවත්වා කියාගෙන යන්නේ ඔහු වැටී ඇති අසරණකමේ අගාධය නිසයි. ජීවිතයට එල්ල වෙන ප්‍රශ්න කෙළවරක් නැති තැන පසුගිය වැසි සමයේ මේ අසරණ පවුල ජීවත් වුණ කුඩා පැල්පතත් දියබත් වෙලා ගිහින්. මේ වෙනකොටත් ඔවුන් ජීවත්ව ඉන්නේ ඥාතියකුගෙන් ලැබුණු කුඩා නිවහනකයි.

මේ කතාව අපි ඔබට කිව්වේ ලිපියකින් අපට ලැබුණු හෝඩුවාවක් ඔස්සේ ගොස් සියැසින් සියල්ල දැකබලා ගත් නිසයි.

මේ නිසාම කිසිදු හව්හරණක් නොමැතිව අන්ත අසරණ තත්වයට ඇද වැටී ඇති දයාරත්නගේ පවුල ඔබෙන් සරණක් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ වෙන කළ හැක්කක් නොමැති නිසාවෙන්. ‘හදවතක වේදනා’ තීරුව ඔස්සේ අපි නොයෙකුත් සිදුවීම් හෙළිදරව් කළා.

ඒ වගේ ම ඒ සඳහා හැකි පමණින් ඔබ සරණක් වුණ බවත් අපි දන්නවා. මේත් එවැනි ම පවුලක ඛේදනීය ඉරණමක්. අද දයාරත්නගේ පවුලට මේ අසරණකමෙන් මිදෙන්න ඔබේ දෑත් දිගු කරන්නට හැකිනම් ඒක ලොකු ශක්තියක්.

ඒ වගේ ම විශාල පුණ්‍ය කර්මයක්. හෙට දවසට ඔවුන්ගේ ජීවිතයට ආලෝකයක් ලබාදිය හැකිනම් ඒ මේ ආත්මෙම ඔබ රැස් කරගත් ලොකු පිනක්.


ලිපිනය - අංක 17/ ඒ,

වල්පොල, උග්ගස්හේන, රාගම

දුරකතනය - 0112241405

Thursday, August 12, 2010

සුවහසක් ජනයා ගීතයෙන් සැනසූ හරූන් ලන්ත්‍රා අද අසරණයි

මගෙ නාමලී... බැඳි ආදරේ මනමාලියයි...මැණිකේ ඔයා... ඒ සොඳුරු හඬ මෙරට ගීත ශ්‍රාවකයනට කිසිදා අමතක නොවන මිහිරි මතකයන් සිහිගන්වන හඬක් බැව් නොකිවමනාය. ඒ තරමටම හැට හැත්තෑව දශකයන්හි රසික ජනතාව ලොල් බැඳ සිටි හරූන් ලන්ත්‍රා නම් මේ අපූර්ව මිනිසා මෙරට ගායන ලොවේ ප්‍රමුඛ ස්ථානයක වැජඹුණ ගායකයෙකි.

සුවහසක් රසික ජනතාව ගීතයෙන් අමන්දා නන්දයට පත්කළ මේ සොඳුරු ගායකයා අද කතා කර ගැනීමට පවා නොහැකිව දෑසින් ඇද හැලෙන කඳුළු බිඳුවලින් දිගු කතාවක් කීමට සැරසෙන අන්දම හද කකියවන සුළුය. හරූන් ලන්ත්‍රා වෙනුවෙන් කතා කිරීමට ඉදිරිපත් වූ ඔහුගේ බිරිය අත්තාරිත් ලන්ත්‍රා මහත්මියද දැන් දෑස් නොපෙනනා තත්ත්වයට වැටී ඇත. ඇසේ සුද රෝගයෙන් පෙළෙනා ඇය තම ආබාධය ගැන නොසිතමින් සිය ස්නේහවන්ත ස්වාමියාට උවටැන් කරමින් පසුවෙයි. ඔවුනට දරුවන් නැත. දරුවන්ගේ වටිනාකම මවුපියනට දැනීමට මේ යුවළ කදිම නිදසුනකි.


මම හරූන්ට එදා වාගේම අදත් ආදරෙයි. එයා වටිනා කලා කාරයෙක්. ඔහු ගීත ලෝකයට අගනා මෙහෙයක් කළ ගායකයෙක්. ඒ දේ දැනෙන්නේ මට පමණක් වීම ගැන මම පුදුම වෙමි. ලන්ත්‍රා මහත්මිය ශෝකයෙන් යුක්තව කතා කරයි. නමුත් ඉඳහිට හෝ අපේ දුක සැප බලා උදව්වක් කර යෑමට නිවෙසට පැමිණෙන කලාකරුවන් කීප දෙනෙක් සිටිනවා. ඇන්ජලීන් ගුණතිලක මහත්මිය ඒ අතරින් කෙනෙක්. ඇය හරිම සංවේදී චරිතයක්.

අපට ස්ථිර නිවහනක් ලබා දුන්නේ සනත් ගුණතිලක මහතායි. අප දෙදෙනාටම දැනෙන්නේ ඔහු අපේම දරුවෙක් කියලායි. ලන්ත්‍රා මහත්මිය දෑත් ඉහළට ඔසවා සනත්ට පින්දෙයි. සනත් කාර්ය බහුල කෙනෙක්. ඒත් පුළුවන් වේලාවට ඇවිත් අපේ දුක සැප බලා යනවා. දැනට වෛද්‍යවරුන් කීපදෙනකු හරූන්ව පරීක්ෂා කළ බැව් පැවසූ ලන්ත්‍රා මහත්මිය ඔහු උගුරේ ශල්‍ය කර්මයකට භාජනය කළයුතු බැව් පවසා ඇතැයි කීය.

දැනට ටවර් හෝල් පදනමින් රුපියල් 2000 ක විශ්‍රාම වැටුපක් ලබන සොඳුරු ගායකයා ජීවිතයේ ලබන එකම ආදායම් මාර්ගය ද එයම කරගෙන ඇත. ගත සිත ඉතාම දුබල තත්ත්වයක පසුවන ඔහුට අසල්වාසීන්ගෙන් ලැබෙන සහයෝගය කෘත ගුණාව සිහිපත් කරයි. තමන්ගේ උගුරේ ශල්‍ය කර්මය හා බිරියගේ් ඇසේ ආබාධ සුවපත් කර ගැනීමට කෙළෙහි ගුණ දන්නා කවුරුන්ගේ හෝ සහාය පතන ලන්ත්‍රා යුවළ, වියපත් අසරණ කලාකරුවන්ට පිහිටවන ජනාධිපතිතුමාට තමන්ගේ අසරණ භාවය පෙන්වා දෙන්න යැයි කලාකරුවන්ගෙන් ඉල්ලීමක්ද කෙළේය.

දැනට 70 වැනි වියේ පසුවන මේ අහිංසක ගායකයා සහ 67 වැනි වියේ පසුවන ඔහුගේ බිරිය පිළිබඳව හදවත් උණුවන කලාකරුවන් සිටීනම් , මේ නිවෙසට ගොඩවැදී ඔවුන් පිළිබඳව නිවැරැදි අයුරින් සිතා බලා උපකාරී වීම කලාවට කරන්නා වූ මහා ගෞරවයක් බැව් කිව යුතුය. තමන් ගායනා කළ ගීත ඇසීමට ඉතා පි‍්‍රයතාවයක් දක්වන හරූන් ලන්ත්‍රා තමන් සතුව ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රයක් හෝ නොමැති බැව් පැවසුවේ සංවේදී හදවතකින්ය.

ඔවුනගේ ලිපිනය නො. 42 නිවාස යෝජනා ක්‍රමය, පොල්හේනවත්ත, කැලණිය.

Sunday, August 8, 2010

Thursday, August 5, 2010

Monday, August 2, 2010

මොවුන්ට පිහිට වෙන්න හැකි නම් ලොකු පිනක්‌

වනිතාවකගේ උතුම්ම පදවිය මව් පදවියයි. ඒ මවගේ උතුම්ම වස්‌තුව තම කුසින් මෙලොවට ජනිත කරවනු ලබන දූ දරුවන්ය. මව් සෙනෙහස නිසාම ඇගේ රතුවන් ලේ සුදෙන් සුදු කිරට හැරෙනා බව අමුතුවෙන් කිව යුත්තක්‌ නොවේ. අම්මා වගේම තම දූ පුතුන්ට ආදරය, කරුණාව, සෙනහස දක්‌වන අනෙක්‌ තැනැත්තා තාත්තාය. මවගේ අකල් වියෝවෙන් මව් කිරි අහිමි පුංචි ළදරුවකුට පියකු හෝ පියයුරු තුළින් පිය කිරි එරුණු පුවතක්‌ මේ ධර්මද්වීපය තුළින් අපට අසන්නට, දකින්නට ලැබුණි. දරුවන් බාල වියේදීම අතහැර වෙනත් විවාහයක්‌ සිදුකරගත් මවක නිසා මෙලොව මව් සෙනෙහස අහිමි වූ දරුවන් දෙදෙනකුට පීතෘ ප්‍රේමයෙන් ආදරය, කරුණාව, සෙනෙහස දක්‌වන පියකු ගැන අපට අසන්නට ලැබිණි.

ගම්පහ දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ කටාන ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්‌ඨාසයේ අංක 63/නැ/කටාන ග්‍රාම නිලධාරි වසමේ 34/ඒ/1/ඒ, කල්දේරාවත්ත, කටාන ලිපිනයේ පදිංචි කච්චකඩුගේ ලිලන්ත ප්‍රනාන්දු ඒ පියාණන්ය.

මවගේ අඩුව මේ දරු දෙදෙනාට දැනෙන්නට මේ පියා ඉඩ නුදුන්නේය. කම්කරුවකු වශයෙන් සිය ජීවිකාව සරිකර ගන්නා මේ පියාගේ මූලික රැකියාව පොල් මෝල් රැකියාවයි.

පාන්දර 4.00 ට අවදිවී දරු දෙදෙනාගේ සියලුම කටයුතු සූදානම් කර, පාසලට අවශ්‍ය කෑම බීම පවා පිළියෙළ කර පාන්දර 5.00 ට පොල් මෝලේ රැකියාවට යන පියා පෙරළා නිවසට එන්නේ මධ්‍යාහ්න 12.00 ට ය.

දරු දෙදෙනාගේ දිවා භෝජනය සකසා පිඟන්වලට බෙදා ආපසු මෝලට යන්නේ ප.ව. 1.00 ට ය.

ප.ව. 5.00 ට වැඩ නිම කර ගෙදර පැමිණෙන පියා සිය දෑතින් දරුවන්ගේ ඇඳුම් පැළඳුමම් සෝදා වළං පිඟන් සෝදා ගෙවල් දොරවල් අතුපතු ගාන්නේ මැසිවිලි දෙඩීමකින් තොරවය.

මේ පියාගේ වැඩිමල් පුතු ඉෂාර අංජුලය. ඔහුගේ වයස අවුරුදු 12 කි. මීග/කටාන/විද්‍යාලෝක මහ විදුහලේ ඔහු අධ්‍යාපනය ලබයි. මල්කි නටාෂා දියණියගේ වයස අවුරුදු 9 කි. ඇය මිනු/ආඬිමුල්ල ප්‍රාථමික මිශ්‍ර විදුහලේ ඉගෙනුම ලබන්නීය.

දැනට මේ පියා සහ දරු දෙදෙනා පදිංචිව සිටින්නේ අනුන්ගේ ඉඩමක තාවකාලිකව තනාගත් නිවසකය. නිවසක්‌ කිව්වත් එහි කිසිම පහසුකමක්‌ හෝ ආරක්‍ෂාවක්‌ නොමැත.

ආර්ථික ප්‍රශ්න සමාජ දේශපාලන ප්‍රශ්න නිසා දරුවන් අතහැර වෙනත් විවාහයක්‌ සිදුකරගෙන දරුවන් අනාථ අසරණ තත්ත්වයට පත්කරනා සැමට මේ පියාණන් සැබෑ ආදර්ශයකි. මේ පියා සහ දරු දෙදෙනාට ඉන්න හිටින්න තැනක්‌ දී ඔවුන්ගේ අධ්‍යාපන හා ආර්ථිකය ශක්‌තිමත් කිරීමට අත දීමට සංවේදී හදවත් ඇති සැමගේ සානුකම්පාවට මේ පවුල බඳුන් වේවාෘ

Tuesday, June 22, 2010

හෘද සැත්කමක්‌ සඳහා මේ දියණියට ආධාර ඕනෑ

"අනේ මගේ රත්තරං දුවගේ ජීවිතය බේරා දෙන්න. අපිට ඉන්නේ එකම දුවයි. අනේ දුප්පත් අපට පිහිට වෙන්න." බණ්‌ඩාරගම රයිගම කැන්දමණ්‌ඩිය පාරේ අංක 362/ඒ නිවසේ පදිංචි දිස්‌නා සමන්මලී නමැති එක්‌දරු මව එසේ දුක්‌ අඳෝනා නඟමින් හඬන්නීය. ඇයගේ එකම දැරි...ය නිසංසලා මධුමාලිය. ඇයගේ පියා ගල් වැඩපොළක දුෂ්කර රැකියාවේ නියුතුය. බණ්‌ඩාරගම රයිගම පනහවත්ත ශ්‍රී ස්‌වර්ණ ජෝති විදුහලේ පහ වසර පන්තියේ ඉගෙනුම ලබන නිසංසලා පසුගිය දිනක හදිසියේම ක්‌ලාන්තය සෑදී බිම ඇද වැටුණු පසු දියණිය රෝහල් ගත කිරීමෙන් අනතුරුව වෛද්‍යවරුන්ගේ නිගමනය වූයේ ඇගේ පපුවේ නහරයක්‌ ගැට ගැසී ලේ වහනය දුර්වල වී ඇති බවය. නිසංසලාගේ ජීවිතය බේරා ගැනීමට ඉක්‌මන් ශල්‍යකර්මයක්‌ කළ යුතු බවට කොළඹ ජාතික රෝහලේ හෘද රෝග විශේෂඥ වෛද්‍ය අසංග දුනුවිල මහතා නිර්දේශ කර ඇත. දැරියගේ ජීවිතයට අවදානමක්‌ ඇති බැවින් ආසිරි පුද්ගලික රෝහලේදී මෙම මස 29 දා කිරීමට නියමිත ශල්‍ය කර්මය සඳහා රුපියල් දෙලක්‍ෂ විසිපන්දහසක්‌ වැය කිරීමට සිදුවී ඇත. එය මේ දුප්පත් දෙමව්පියන්ට මරු පහරක්‌ බවට පත්වී ඇත. මෙම ශල්‍යකර්මය කර දියණියගේ ජීවිතය බේරා ගැනීම සඳහා හොරණ මහජන බැංකුවේ අංක 041-2-001-3-0014999 ගිණුමට මුදල් ආධාර ලබාදෙන මෙන් ඇගේ පියා වන චන්දන සමන්ත පෙරේරා මහතා කාරුණික ඉල්ලීමක්‌ කරයි.

Wednesday, June 9, 2010

අවැසි මොහොතක උදව් කරමු